Vanochtend vertrok mijn 10-jarige zoon vol goede moed naar school, terwijl hij me bij het naar buiten lopen vertelde: "Vandaag heb ik mijn laatste Cito." Meteen dacht ik, dit kunnen we vieren! Een gezellig taartmoment later op de dag om te vieren dat de Cito-toetsen voorbij waren.
Hij leek er heel ontspannen over, en mijn 9-jarige dochter deelde ook mee dat ze haar laatste Cito al eerder in de week had afgerond. Tijdens het naar buiten gaan, heerste er geen spanning of zenuwen. Toen ik vroeg of ze de Cito's moeilijk of spannend vonden, antwoordden ze allebei: "Nee, het gaat eigenlijk prima."
Nu zit ik hier met een kop koffie en denk er nog eens over na. Gelukkig heb ik niet gezegd dat we het einde van de Cito's konden vieren met taart, omdat ik me realiseerde dat ik er dan misschien een belangrijk moment van zou maken. Trots overheerst nu, want mijn kinderen gaan er makkelijk mee om, zonder zenuwen of spanning. Dit in tegenstelling tot mijn eigen ervaring; ik ben altijd behoorlijk nerveus voor toetsen. Ik gun mijn kinderen juist een andere, meer ontspannen ervaring.
In mijn optiek krijgen kinderen al zoveel druk opgelegd met toetsen, constant meten waar ze "staan" en andere prestatieindicatoren. Het verheugt me te zien dat mijn kinderen er eigenlijk niet zoveel om geven. Ze brengen het niet eens ter sprake thuis. Sterker nog, ik weet niet eens wanneer deze toetsmomenten zijn, behalve als ik een e-mail van de leerkracht krijg dat de kinderen wat rust nodig hebben en er geen afspraken gepland kunnen worden bij de tandarts of orthodontist. Anders zou ik het niet eens weten…..
Dat heerlijke gevoel zie ik in de praktijk wel anders. De druk vanuit andere ouders over huiswerk, vragen via de app of er huiswerk is, of er een foto van het huiswerk doorgestuurd kan worden omdat het kind het is vergeten, is soms overweldigend. Waar is het vertrouwen in je kind gebleven en waar is het vertrouwen en de overtuiging in het laten maken van fouten? Tijdens een oudergesprek adviseerde de leerkracht van mijn zoon ons om hem meer te herinneren aan het meenemen van huiswerk. Maar wat als hij het een keer vergeet? Wat als hij drie kruisjes achter zijn naam heeft vanwege drie keer vergeten huiswerk? Dan krijgt hij als "straf" acht extra pagina's huiswerk mee naar huis. Maar hoe leert hij plannen of keuzes maken als ik constant op zijn huid zit? Er zitten consequenties aan gedrag, en misschien wil een kind wel ervaren wat die consequenties zijn, zodat het ervan kan leren.
Met andere woorden, misschien wil een kind wel begrijpen hoe het voelt om geen huiswerk bij zich te hebben en daarvoor een kruisje te krijgen. Hoe leert hij plannen of keuzes maken als ik hem voortdurend op de huid zit?
Soms vraag ik me af waarom kinderen nog topografie leren op school. Moet hij het gewoon leren en stampen zonder het doel te begrijpen, immers zoek je dit soort dingen tegenwoordig gewoon op? Ik begrijp wel waarom hij soms zijn huiswerk niet maakt, maar misschien is dit een andere discussie. Ik ben geen leerkracht, dus ik vertrouw erop dat zij weten waarom mijn kind iets moet leren. Het enige wat ik kan doen, is ondersteuning bieden, áls mijn kind erom vraagt, bij het maken of plannen van huiswerk en er zijn wanneer hij een fout maakt en hier verdrietig over is.
Ik bedacht dat ik geen taart zou eten om het einde van de Cito's te vieren. Op die manier zouden mijn kinderen misschien denken dat ik die toetsen belangrijk vindt. Nee, ik ga taart eten omdat ik simpelweg trots ben op mijn kinderen zoals ze zijn, ongeacht wat er uit een toets komt of wat ze zeggen op school.
Ze komen, met de juiste scholing, ondersteuning en aandacht, echt wel goed terecht later…!